Eg var på ei førelesing i går, om partnerdrap i England. Førelesinga var basert på https://www.womensaid.org.uk/ sitt arbeid. I Noreg har VG gjort ein viktig jobb på dette området.
Det bur 50 millionar menneske i England, altså ti gongar så mange som i Noreg. Dei har omlag 150 partnerdrap i året, medan vi har 10 i året. Det tyder at vi er litt betre stilt enn England, men for den/dei det angår er eit drap eit drap, enten det er mange eller få i landet. Vi må anta at den menneskelege lidinga er lik, og tapet like stort.
Dei siste 15 åra er 135 kvinner drept av menn i Noreg, medan 15 menn er drepne av kvinnelege partnerar. Lidinga i einskildsakene må ein anta er lik – men som samfunnsproblem er det at menn drep kvinner større enn at kvinner drep menn.
Når menn drep kvinner, er det som oftast fordi dei kjenner seg svikne av desse kvinnene. Kvinnene vil eller har allereie forlate desse mennene, og hendingane framfor dette er ofte fulle av vald og overgrep. Det er såleis ofte tale om ein mann som ikkje klarer å handtere kjenslene sine på ein meiningsfull måte.
Då sit vi med to viktige oppgåver som samfunn. For det første må vi hjelpe menn å handtere kjenslene sine på ein betre måte enn gjennom vald, overgrep og drap. Dette må starte allereie i barnehagen. Den andre oppgåva er å støtte kvinner som vert usette for vald og overgrep.
Eg spurde førelesaren om kva ho meinte var viktig for å hjelpe kvinner. Ut frå hennar perspektiv var det to viktige oppgåver:
- Stop blaming women
- Keep your heart on duty in your job
Kvinner kjenner ofte ansvar for situasjonen dei er i. Det er difor viktig at ein ikkje gir henne skuld for det. Ein må vere tydeleg på kven som gjer feil her – og at det ikkje er kvinna. Når ein då skal ha hjartet med seg på jobb er det viktig at ein ikkje viser særleg mykje forståing – men at ein viser medkjensle. Det er det ho treng for å kome ut av ein destruktiv relasjon.